Dodik sadašnji protiv Dodika nekadašnjeg

Prije nekoliko dana Milorad Dodik je izjavio da mu je drago što je Srbija donijela odluku o služenju vojnog roka, istakavši da se “traži način kako da se momci iz Republike Srpske uključe u redovno služenje vojnog roka u Srbiji”, te dodavši: “Putem određenih rješenja, mi ćemo stimulisati da naši momci idu u Srbiju, odsluže vojni rok i vrate se u Srpsku“. 

Dr Milan Blagojević

Pročitavši ove Dodikove riječi odmah sam, iz obilja primjera naše servilnosti pohranjenih u dubinama sopstvenog sjećanja vratio slučaj ukidanja Vojske Republike Srpske (VRS) i Ministarstva odbrane Republike Srpske za šta je, a time i za ukidanje služenja redovnog vojnog roka u VRS, zajedno sa SDS-om, PDP-om, socijalistima Srpske i ostalim srpskim partijama svojevremeno glasao i Milorad Dodik sa svojim SNSD-om. 

Taj slučaj, u nizu drugih, svjedoči o tome kako je razvaljivana Republika Srpska od strane onih koji su kao njeni predstavnici svojevremeno bili pozvani da je zastupaju i brane.

Osim što svjedoči o toj pošasti, isti primjer nam govori i o tome kako je prostor Republike Srpske bio, a i ostao je, svojevrsna prokleta avlija koja je, poput Andrićeve "Proklete avlije", rezervoar iz kojeg su stranci, predvođeni OHR-om, nepogrešivo (poput Karađoza - upravnika Proklete avlije) probirali likove sa, što bi Andrić rekao „svakojakim izvitoperenim nagonima i navikama“, koji će, za potrebe OHR-a, odraditi poslove za koje će se vremenom ispostaviti da su bili pogubni za Republiku Srpsku.

Na taj način, dakle, prije 20 godina svi oni, među kojima je bio i Dodik, odrekli su se kompletne nadležnosti u sferi odbrane, iako je ona po Ustavu Bosne i Hercegovine pripadala Republici Srpskoj, pa su sve te poslove prenijeli na nivo BiH.

Koliko su u svojoj servilnosti bili ponizni, svjedoči i činjenica da je Narodna skupština Republike Srpske na sjednici održanoj 30. avgusta 2005. godine, u dokumentu pod nazivom “Preporuke za izmjene i dopune u predloženom konceptu reforme odbrane”, doslovno odlučila da: “Republika Srpska podržava članstvo Bosne i Hercegovine u Partnerstvu za mir i NATO savezu.”

Učinivši to, oni (SDS, PDP, socijalisti i ostali srpski predstavnici) su, sa sve Dodikom i njegovim SNSD-om, 2005. godine glasali i za Zakon o odbrani BiH i za odredbu u članu 51. tog zakona, kojom je propisano da je državljanima BiH čije je prebivalište na području BiH, uključujući i one od njih s dvojnim državljanstvom, zabranjeno da služe vojni rok i da se obučavaju u svojstvu regruta u oružanim snagama drugih država.

Dakle, ova zakonska zabrana je jasna pa je u najmanju ruku neodgovorno od sadašnjeg Milorada Dodika da danas, poslije svega što je sa ostalim srpskim predstavnicima kao nekadašnji Dodik učinio protiv VRS, govori o traženju načina „kako da se momci iz Republike Srpske uključe u redovno služenje vojnog roka u Srbiji”.

Uzaludan je taj Dodikov sadašnji pokušaj srbovanja, jer je prije toga on, sa ostalima, već odradio posao rasturanja Srpske u ovoj od najvažnijih ustavnih nadležnosti koje je imala Republika Srpska.

Jednako takav poguban posao rasturanja Srpske Dodik i njegov SNSD su, zajedno sa ostalim srpskim partijama iz Republike Srpske, učinili i 2001. godine kada su glasali za ratifikaciju Sporazuma o pitanjima sukcesije SFRJ, kojim je, u članu 2. Aneksa A, propisano da se nepokretna imovina SFRJ „koja se nalazila na teritoriji SFRJ prenosi državi sukcesoru na čijoj se teritoriji ta imovina nalazi“.

Dakle, tim činom ratifikacije takvog sporazuma, tadašnji predstavnici Republike Srpske su se neodgovorno ponijeli prema njoj, pristavši da se nepokretna imovina SFRJ prenese BiH kao državi sukcesoru, umjesto da odbiju ratifikaciju te odredbe i zahtijevaju da za BiH važi pravilo da ta imovina pripada ne BiH kao državi sukcesoru, već entitetima na čijoj se teritoriji nalazi.

Za to su pravni osnov bili Rezolucija Savjeta bezbjednosti UN broj 942 od 23.9.1994. godine, kojom je odobreno da Republici Srpskoj pripadne 49% teritorije, kao i Ženevski principi (ugovor) iz septembra 1995. kojim je to takođe ugovoreno, te Aneks 2 (sporazum o granici između Srpske i Federacije BiH) i Ustav BiH kao Aneks 4 Dejtonskog mirovnog ugovora. 

Nažalost, tadašnji srpski predstavnici u Savjetu ministara, Parlamentu i Predsjedništvu BiH su sve to zanemarili, pa je sada Republici Srpskoj jedino preostalo da ukazuje kako prema članu 85. Ustava SFRJ ta država u trenutku svog raspada nije bila vlasnik zemljišta, šuma, rijeka, jezera, mora, morske obale, rudnih i drugih prirodnih bogatstava, usljed čega ni BiH ne može biti sukcesor te nepokretne imovine.

Međutim, ne bi bilo potrebe za tim ukazivanjem samo da su srpski predstavnici, a među njima i Dodik koji ovu istinu sada neće da kaže i prizna, te 2001. godine uslovljavali ratifikaciju Sporazuma o pitanjima sukcesije SFRJ time da za slučaj BiH bude propisano u tom sporazumu da  nepokretna imovina SFRJ pripada ne BiH, već entitetima na čijoj se teritoriji nalazi. Da je tako ugovoreno ovim sporazumom, ni Ustavni sud BiH ne bi imao pravnog osnova da tvrdi, kao što inače tvrdi, da sva nepokretna imovina pripada BiH, a ne entitetima.

Jednako pogubno je bilo i oduzimanje Republici Srpskoj njene ustavne nadležnosti u oblasti indirektnog oporezivanja i potpunog prenošenja te nadležnosti na nivo BiH, na šta su pristali svi predstavnici Srpske, dakle i Milorad Dodik iako tada nije bio na vlasti. I to je iskobilo Republiku Srpsku i pretvorilo je u kulu od karata.

Ima još niz primjera razaranja Republike Srpske, ali su ova tri najvažnija, jer su oni, svaki ponaosob i međusobno povezani, bili sama srž državnosti Republike Srpske koja je bila izborena Dejtonskim sporazumom i hiljadama boraca VRS poginulih prije tog sporazuma u ratu za Republiku Srpsku.

Nažalost, sve te žrtve su pogažene neodgovornom politikom o kojoj je ovdje bilo riječi, koja je školski primjer veleizdaje Republike Srpske. 

Piše: Dr Milan Blagojević